اَللّهُمَّ رُدَّ کُلَّ غَریب...

                          اَللّهُمَّ رُدَّ کُلَّ غَریب...

                                                    اَللّهُمَّ رُدَّ کُلَّ غَریب...

دلی که دلبر خویش را گم کرده، چه دارد بگوید؟ دلی که بر راه دلبر نشسته و او نیامده، از چه حرف بزند؟ دلِ بی دلبر، به سنگ خاره ی تیپاخورده ای می ماند... به کبوترِ شکسته بال دور از آشیان... به یعقوبِ یوسف گم کرده... نه! اصلا به یتیمی بی سر پناه و دلخون... مگر جز این است؟! دل ِ بی دلبر را که می فهمد؟!
این دل گرفتار، این دل بر ره مانده ی منتظر، در شب میلاد نازنین دلبرش از چه بخواند و بگوید؟!... دلی که همیشه از او گفته و شنفته و شادی وجودش نام او بوده، نه این بار هم، که «تا یوسفش از چاه برآید»، از او خواهد گفت و شنید...

خورشید به پای عشق سرمی بازد
آدینه به نام نامی ات می نازد
مهتاب، فروغ خویش را گم کرده
این دل به نبودن تو، چون می سازد؟!

دل آدمی سیاه سیاه شد؛ آنقدر که سیاهی اش جهانگیر شد و زمین ماوایش را هم عجین سیاهی  و تیره روزی کرد. ملائکه شاهد بودند که بشر چگونه خدایش را فراموش کرد...
اما خدایش او را به یاد آورد. دست غیب لم یزلی اش را این بار از آستین مسافر غار تنهای بر بلندای کوهی سنگین، در اطراف بطحای خشکیده و تاریک، برآورد. نور خداییش در وجود پیامبر آخرین، درخشیدن گرفت... و جهان، روشن شد.
...

هزار و سیصد و اندی سال گذشته است، که ما وارثان همان آخرین فرستاده، بازهم سیاهکار و تاریک شده ایم...
خدایا! ظلمت زده ایم...
اماممان، آخرین یادگار شجره نبوت را برای ما سیاهی زدگان برانگیز!

پیش از این مهمان خانه ات بودم
و تو خوب میزبانی...
میزبانی ات نمی کنم!
تو خود، در این دل صاحب خانه باش، و باز میزبانی ام کن.
بگذار دل مهمان تو باشد که حبیب تو بماند!
می شود آیا؟

عید در عید شده این بار!
امروز میلاد نائب المهدی
فردا میلاد أبا المهدی!
مبارک است میلاد دو علی و دو مولا!

قرار بود دل فقط سر به هوای شما داشته باشد
قرار بود سر به راه شما باشد
مولا!
دست دل را بگیرید که پایش هوای هر راهی را نکند...
اصلا این دل برای شما!
دل را ببرید؛
بی سر و دست و پایش کنید
هوایی اش کنید...

هر فریضه ای که در وقت معلومش انجام نگردد، قضایی دارد...
اگر چه که زمانش به سر آمده، اما راه بازگشت را نبسته اند.

مولای من!
یاد تو را به دل داشتن و انتظار تو را در سینه پروردن و دعای فرج را ورد لبها کردن، فریضه است.
که وقت معلومش «همواره» است...
می شود برای آن مقدار که بی یاد نازنین تو گذشت، قضا به جای آورم؟!