بر بام تنهایی نشستم تا بیایی
با گریه ها دل را شکستم تا بیایی
آری، میان آسمان خاطراتم
تنهای تنها با تو هستم تا بیایی
وقتی که ساقی جمعه را روز تو نامید
با باده های جمعه مستم تا بیایی

مولای من!
چهلمین نوشته ی این خانه - که به نام تو آذین شده - را هیچ حاشیه و پی نوشتی نیست... همه حرفها در ضمیر نورانی شعر نهفته بود... تو می دانی و دل شاعرش... و کمترین وظیفه ی کلید داران اینجا، دعا برای شاعرش؛ از حیث آنکه از اصحاب خاص و نزدیک تو باشد...

عدد روزهایی که زینب(س)، حسین(ع) عزیزتر از جانش را ندیده است، رو به ازدیاد است.
چه جانکاه و سخت و ثقیل است برای دل خواهر داغدار...
دیگر این کاروان شناخته نمی شود. شدت حادثه، همه را سپید موی و قامت خمیده کرده. زنجیر اسارت بر دستها و پاهای اهل بیت پیامبر بوسه می زند. سوگ پشت سوگ و مرثیه بر مرثیه می سرایند و به سمت کوفه و شام می روند.
نوای درد و عزایشان را می شنوی؟
این سکینه (س)، نازدانه ی پدر و عموست؛ که این گونه وداع می خواند و خاک پدر را در آغوش گرفته است و ناله اش دل عرش را کباب می کند:

اَلا یا کَربَلا نُوَدِّعُکَ جسماً
بِلا کَفَنٍ و لا غُسلٍ دَفیناً
اَلا یا کَربَلا نُوَدِّعُکَ روحاً
لِاَحمَدِ و الوَصیِّ مَعَ الاَمیناً

پ.ن. مولای من! در کدامین خیمه ی غم، برای جد بزرگوارت اقامه ی عزا می کنی؟
دل، عزاداری با منتقم « خون خدا » می خواهد...
در کدام خیمه؟
بی گمان به آن خیمه ای که ذکر مصائب عموی نازنینت را می خوانند، می آیی. مگر نه اینکه الوعده وفی؟