هر فریضه ای که در وقت معلومش انجام نگردد، قضایی دارد...
اگر چه که زمانش به سر آمده، اما راه بازگشت را نبسته اند.
مولای من!
یاد تو را به دل داشتن و انتظار تو را در سینه پروردن و دعای فرج را ورد لبها کردن، فریضه است.
که وقت معلومش «همواره» است...
می شود برای آن مقدار که بی یاد نازنین تو گذشت، قضا به جای آورم؟!
