دلی که دلبر خویش را گم کرده، چه دارد بگوید؟ دلی که بر راه دلبر نشسته و او نیامده، از چه حرف بزند؟ دلِ بی دلبر، به سنگ خاره ی تیپاخورده ای می ماند... به کبوترِ شکسته بال دور از آشیان... به یعقوبِ یوسف گم کرده... نه! اصلا به یتیمی بی سر پناه و دلخون... مگر جز این است؟! دل ِ بی دلبر را که می فهمد؟!
این دل گرفتار، این دل بر ره مانده ی منتظر، در شب میلاد نازنین دلبرش از چه بخواند و بگوید؟!... دلی که همیشه از او گفته و شنفته و شادی وجودش نام او بوده، نه این بار هم، که «تا یوسفش از چاه برآید»، از او خواهد گفت و شنید...

خورشید به پای عشق سرمی بازد
آدینه به نام نامی ات می نازد
مهتاب، فروغ خویش را گم کرده
این دل به نبودن تو، چون می سازد؟!