هست و بودم همه در یک نظر و دیدن توست
دیده گَردان، که دلم دور نگاهت گَردد...

لب به صحبت بگشا، یوسف کنعانی من!!
تا که جان، ذبح به پای رخ ماهت گردد...

دوباره خاطره و مهر و عشق قرآنی
دوباره صحبت آن ماهروی شعبانی

و باز پنجره با من سخن همی گوید
ز رسم صدق و صفای همیشه بارانی

حیاط خانه چو من چشم در راه است
دلم پر از عطش و اندکی است طوفانی...

ماه خدا شد مولا!
ماه «رجب»... ماه وعده ها و نشانه ها...
سر آغاز آمدن... سرفصل وصل...
دل، نگران و بی قرار است...
روح، در اضطراب و التهاب است...
چشم، بر راه است...
زبان، از شدت نبودت در کام نمی چرخد و خاموش شده است...
و گوش... و گوش... و گوش... بر طاق آسمان چسبیده است تا آن ندای «موعود» را بشنود...
«این؟!...»
             «این؟!...»
                          «این؟!...»

مولای من!
گاهی آنچنان دل برای نگاه آبی و آسمانیت تنگ می شود، که فراموش می کند ابر چشمان سیاهش ساعتهاست در زیر آسمانت می گرید...
دستهای ترا طلب می کند که گوهر اشک از دیدگانش برگیری...