چشمهایم هنوز نگاهشان را از راهت برنداشته اند. هنوز بر جاده ها، رد قدمهایت را جستجو میکنند؛ تا گم نشود... می ترسد از اینکه به بیراهه رود...
می ترسد از اینکه نکند بیایی و رایت تو را نبیند... نکند بیایی و از میان هفتاد و دو پرچم از هفتاد و دو ملت، «دولت عشق» را نشناسد... می هراسد از این که «عاشقی» را فراموش کند...
گوشهایم هنوز رد سفیر صدایت را از سمت کعبه ی جان جستجو می کند... نوای دیگری بر جانش نمی نشیند... ضرباهنگ قلبش همان صداست...

*****
تمام وجودش چشم و گوش شده است؛ گم شدن را بر نمی تابد...

چه باور کنی و چه باور نکنی تمام مصر وجود؛ در فراقت، در نبودنت می سوزد...
یوسف مسکین نواز من!
چاه ویل ظلمانی و تیره ی این روزهای بی تو در گذر، کی به نور رویت روشن می شود؟! دستهای محنت زده و فقیرانه ی دعایمان را از انتهای این چاه، که به سوی خورشید رویت کشیده شده اند را می بینی؟!
یوسف زهرا!
مصر قحطی زده ی وجود ما را دریاب...
«هفت» سال سختی و درد و فلاکت و رنج و در به دری ما را پایانی هست؟!
به دل این فراموشان رحمی نمی کنی، به دل کنعانی پیر خسته ی چشم انتظار رحم کن... اویی که ایستاده است تا رایت به دستت بسپارد...

«امید»؛ واژه ای که این روزها در نیامدنت دلتنگی می کند... کلمه ای که تمام امیدش «تو»یی... که بیایی و رنگ غربتش را از چهره بزدایی... که بیایی و با آمدنت معنایش کنی.
می بینی مولا! واژه ها هم منتظرند.حتی بیش از ما!... بیا!